Een bizar voorbeeld, vind ik zelf, is dat ik laatst in het weekend met mijn fiets bijna van het fietspad werd afgelopen en mensen zich hardop afvroegen waarom ik nou eigenlijk met mijn fiets op dit pad fietste. Zoals ik al zei, het was een fietspad. Wat mij deed beseffen dat het geen fietspad meer was, wat het bord in de berm ook zei, het was bepaald door de mensen die er gebruik van maakten. Er was geen plek meer voor mijn fiets.
Eigenlijk is het helemaal niet gek dat wij nu onze toevlucht zoeken in de natuur. Wist je bijvoorbeeld dat creatief in het Tibetaans wordt vertaald als natuur? Er is geen eigen woord voor. Hier zijn we namelijk nog heel nauw mee verbonden. Naast dat het op dit moment het enige uitje is waarbij je niet continue wordt herinnerd aan de maatregelen die nu spelen. Is het na een tijd van massaconsumptie nu weer tijd om aan de wereld en elkaar te denken. Dit hebben we in het verleden gezien en deze tijd keert nu weer terug. Denk bijvoorbeeld aan de hippies in de jaren 70 of de jaren 80 met de krakers die kwamen na een naoorlogse welvarende periode. Dit is in alles terug te zien, van onze politieke voorkeuren en hoe we omgaan met de crisissen die nu gaande zijn: BLM movement, klimaatcrisis en een pandemie. De ene gaat de straat op en protesteert, de andere gaat de natuur in en bedenkt hoe de wereld er straks weer beter uit gaat zien.
Foto Monet Garner (unsplash)